فلسفه و صخره نوردی

شاید کنار هم گذاشتن این دو فعالیت بشری، کمی عجیب به نظر برسد؛ فلسفه انتزاعی ترین و نظری ترین فعالیت ذهنی انسان است، حال آن که صخره نوردی و کوه نوردی عینی ترین و شاید زمخت ترین فعالیت فیزیکی انسانی قلمداد شوند. به نظر می رسد فلاسفه در برج عاج تأملات نظری خود پناه گرفته و در حالی که مانند تالس، از چاله پیش پای خود خبر ندارند، سر در کار آسمان ها کرده اند. و از آن غریب تر، سقراط با افتخار این در چاله افتادن را نشان فیلسوفی می داند (افلاطون، 1367: 3/1410). برعکس، کوه نوردان و سنگ نوردان ماجراجویانی هستند که از خزیدن به کنجی و گوشه نشینی بیزارند و در پی فتح قله های بزرگ و بالارفتن از دیواره های صاف و عمودی و گاه با شیب منفی هستند و از چنگ زدن و گلاویزشدن با صخره ها لذت می برند، هرچند این کارها مرگ آنان را در پی داشته باشد. کافی است آمار تلفات صخره نوردان را، به هنگام صعود و فرود، و آمار تلفات فلاسفه را، البته به هنگام فلسفه ورزی، مقایسه کنیم، تا متوجه تفاوت عمیق میان این دو فعالیت شویم. خطاهای فلاسفه معمولاً مرگ آنان را در پی ندارد، حال آن که خطایی کوچک هنگام صعود از دیواره ای می تواند نتایج مرگ بار در پی داشته باشد. حال بگذریم از این که فلاسفه ای مانند آلوین پلانتینگا، آرنی نایس، فیلسوف نروژی، و هانس کونگ کوه نوردان حرفه ای هستند، به نظر می رسد این دو فعالیت از هم فاصله زیادی دارند.با این حال، کتاب صخره نوردی: فلسفه برای همه، چشم انداز دیگری بر ما می گشاید. در این کتاب نوزده تن، که عمدتاً از استادان شاخه های گوناگون فلسفه، از فلسفه سیاسی گرفته تا معرفت شناسی هستند و همگی آنان سنگ نوردان حرفه ای هم هستند و گاه در دل کوهستان و در هنگامه صعود نیز بحث فلسفی را فراموش نمی کنند، گرد هم آمده اند تا ابعاد فلسفی سنگ نوردی و کوه نوردی را بازگویند.